Vannius
W tłumaczeniu z angielskiego - Wanniusz był królem germańskiego plemienia Quadi. Według The Annals of Tacyta, Wanniusz doszedł do władzy po pokonaniu króla Marcomannika Catualdy przez króla Wibiliusza Hermunduriego, ustanawiając królestwo Wanniusza. Była to pierwsza jednostka polityczna w regionie dzisiejszej Słowacji. Wikipedia (angielski)
Traduit de l'anglais-Vannius était le roi de la tribu germanique Quadi. Selon Les Annales de Tacite, Vannius est arrivé au pouvoir aprčs la défaite du roi Marcomannic Catualda par le roi Hermunduri de Vibilius, établissant le royaume de Vannius. C'était la premičre unité politique dans la région qui est maintenant la Slovaquie. Wikipédia (anglais) Wanniusz (rozkwit w I wieku naszej ery) był królem germańskiego plemienia Quadi. Według The Annals of Tacyta, Wanniusz doszedł do władzy po pokonaniu przez hermundurskiego króla Wibiliusza króla markomańskiego Catualdy, ustanawiając królestwo Wanniusza (regnum Vannianum). [1] Była to pierwsza jednostka polityczna na obszarze dzisiejszej Słowacji. Wanniusz był klientem króla Cesarstwa Rzymskiego i panował od 20 do 50 rne. Tacyt pisze, że był „znany i popularny wśród swoich rodaków”, ale po długim panowaniu „stał się tyranem, a wrogość sąsiadów, połączona z wewnętrzną walką, była jego ruiną”. Wibiliusz z Hermunduri, do którego dołączyli Vangio i Sido, synowie siostry Wanniusza, ponownie prowadził przesłuchanie. Cesarz Klaudiusz zdecydował się trzymać z dala od konfliktu, obawiając się, że Lugii i inne plemiona germańskie będą przyciągane przez „bogate królestwo, które Wanniusz wzbogacił podczas trzydziestu lat grabieży i danin”. [2] Vannius został łatwo pokonany przez Lugii i Hermunduri, chociaż zyskał pewne uznanie, gdy został ranny w bitwie. Wanniusz zdołał uciec do swojej floty na Dunaju i otrzymał od Klaudiusza ziemie w Panonii. Jego królestwo zostało następnie podzielone między jego siostrzeńców Vangio i Sido. Tacitus pisze, że Vangio i Sido byli „niezwykle lojalni” wobec Rzymian, ale wśród poddanych, przez których byli „bardzo kochani”, starając się zdobyć władzę, stali się „jeszcze bardziej znienawidzeni, gdy ją zdobyli” [3].